A prostatite nesta categoría é rara, ocorrendo en aproximadamente o 10% de todos os casos de prostatite. Estase a discutir sobre se os patóxenos atípicos como Ureaplasma urealiticum poden causar inflamación da próstata. Poden estar presentes no corpo dun home sen causar ningún signo de inflamación ou molestias.
Causas da prostatite crónica
As causas da prostatite crónica son fundamentalmente similares ás causas da prostatite bacteriana aguda. Na maioría dos casos, os microorganismos entran na próstata a través da uretra - como resultado do refluxo da urina aos condutos da próstata (refluxo intraprostático de urina).
A prostatite bacteriana crónica ocorre como resultado dun tratamento inadecuado ou un curso curto de tratamento da prostatite bacteriana aguda.
Síntomas
- Molestias ou dor: no perineo, abdome inferior, ingle, escroto, pene, durante a exaculación
- Cambios na micción: dificultade para ouriñar, micção frecuente en pequenas porcións, sensación de baleirado incompleto da vexiga.
O paciente pode queixarse dunha serie de síntomas ou de cada síntoma individual. Un aumento da temperatura corporal é atípico (ou insignificante).
Importante:
Moitos homes asocian a disfunción eréctil coa prostatite. Isto adoita ser fomentado por publicacións non profesionais nos medios e publicidade de medicamentos dubidosos. O feito de que unha erección pode persistir mesmo coa eliminación completa da próstata (debido á presenza dun tumor maligno do órgano) suxire que non ten ningún papel no mantemento dunha erección.
Segundo moitos urólogos de renome, a disfunción eréctil en pacientes con prostatite crónica é causada por problemas psicóxenos e neuróticos.
diagnóstico
O cuestionario NIH-CPSI úsase para a avaliación inicial: o Índice de síntomas da prostatite crónica. Pódese utilizar para obxectivar as queixas do paciente.
O método estándar para diagnosticar a prostatite é realizar unha proba de Meares-Stamey de 4 cuncas. Trátase dun exame microscópico e bacteriolóxico de mostras de orina de varias partes do tracto urogenital e das secrecións da próstata. Non obstante, o método de mostra de 4 vidros é bastante laborioso, e actualmente úsanse máis comúnmente modificacións das mostras de Meares-Stamey: mostra de 3 ou 2 vidros. Unha posible alternativa é someter o exaculado (esperma) a un exame microscópico e bacteriolóxico, xa que o exaculado consiste en parte (polo menos 1/3) de secreción prostática. Este método é máis cómodo para os pacientes, especialmente se rexeitan categoricamente un exame rectal ou unha masaxe diagnóstica da próstata para obter a secreción prostática. Non obstante, a doazón de exaculación ten menor contido de información e menor fiabilidade en comparación cunha mostra de 3 ou 2 vasos.
O envío de exaculación para o exame bacteriolóxico forma parte do algoritmo de diagnóstico para infeccións dos órganos xenitais masculinos e cando se examina a infertilidade dun home.
Os resultados das probas de laboratorio (proba xeral de orina, proba de sangue xeral, proba de sangue bioquímica, espermatozoides e outras probas clínicas xerais) na prostatite crónica non son informativos. O máis probable é que estas probas mostren "normal".
Durante un exame rectal en pacientes con prostatite crónica, non sempre se observan cambios que indican un proceso inflamatorio na próstata. É dicir, é imposible confiar no resultado dun exame rectal ao diagnosticar a prostatite crónica.
O mesmo aplícase ao diagnóstico de ultrasóns: é incorrecto diagnosticar a prostatite crónica baseándose só en datos de ultrasóns.A Asociación Europea e Americana de Uroloxía non recomenda a ecografía para diagnosticar a prostatite. O método de execución neste caso non importa - transabdominal (a través da parede abdominal anterior - parte inferior do abdome) ou transrectal (TRUS - a través do recto). É incorrecto escribir "prostatite crónica", "signos de ultrasóns de prostatite crónica", "signos de prostatite congestiva" ao final dun exame ecográfico. O dereito a facer este diagnóstico pertence exclusivamente a un urólogo, que o fai en base a queixas. , anamnese, Probas de laboratorio e – só despois – determina a ecografía.
O signo de ultrasóns máis común polo que se fai o diagnóstico da prostatite crónica son os chamados cambios difusos na próstata, que se acompañan dun proceso inflamatorio ou doutros cambios no parénquima prostático. Este é un tipo de proceso fibrótico no que o parénquima prostático normal é substituído por tecido cicatricial. PorénNon hai conexión entre o número de cambios fibrosos na próstata e a presenza de síntomas. Coa idade, a probabilidade de que aparezan tales "cicatrices" no órgano aumenta, pero un home pode vivir toda a súa vida sen experimentar molestias na zona perineal ou púbica. Non obstante, tan pronto como estes cambios se detectan na ecografía, algúns "especialistas" diagnosticar unha prostatite. E algúns homes sentirán que están realmente enfermos, comezarán a escoitarse a si mesmos e sentirán todos os síntomas descritos en Internet.
En moitos homes maiores de 30 anos, os cambios difusos na próstata pódense detectar na ecografía. Non obstante, o proceso fibrótico non indica a presenza de prostatite.
O diagnóstico da prostatite crónica faise en base á exclusión doutras enfermidades do sistema xenitourinario - principalmente uretrite, hiperplasia prostática, estenosis uretral, trastornos neurogénicos da micción, cancro de próstata, cancro de vexiga.
Segundo os resultados dun exame de rutina, non hai unha imaxe específica da prostatite crónica.
Tratamento da prostatite crónica
Os antibióticos do grupo das fluoroquinolonas son os fármacos antimicrobianos óptimos para o tratamento da prostatite bacteriana crónica. A duración recomendada da terapia antibiótica é de 4 a 6 semanas. Un curso tan longo está xustificado por datos científicos que indican unha redución da probabilidade de recaída da enfermidade.
Para as infeccións de transmisión sexual (ITS) identificadas, como Chlamydia trachomatis, prescríbese un antibiótico macrólido. Son os máis eficaces.
Hai evidencias de diminución da relaxación do pescozo da vexiga en pacientes con prostatite crónica, o que provoca un refluxo de orina nos condutos prostáticos da uretra, causando inflamación do tecido prostático e dor. Para estes pacientes recoméndanse os bloqueadores alfa.
Ao tratar a prostatite crónica, é aconsellable que os pacientes eviten ofertas tentadoras de usar medicamentos a base de plantas. Unha característica dos suplementos dietéticos e dos suplementos de herbas é a inestabilidade dos compoñentes da planta en parte da substancia; tamén poden diferir cando se preparan polo mesmo fabricante. Ademais, desde a perspectiva da medicina baseada na evidencia, os beneficios da medicina herbal non resisten as críticas.
A masaxe prostática, que serviu de base para a terapia a mediados do século XX, aínda é hoxe unha ferramenta importante para diagnosticar a prostatite, pero non para tratala, grazas aos novos enfoques científicos e á clasificación de Meares-Stamey.Non hai necesidade de usar a masaxe prostática como procedemento terapéutico (o efecto non está comprobado).Hai evidencias de que a exaculación frecuente ten propiedades similares á masaxe terapéutica da próstata.
Outros métodos que só se demostraron efectivos nun ou algúns estudos ou que aínda se están investigando inclúen:
- Adestramento muscular do chan pélvico: algunhas evidencias suxiren a eficacia de exercicios específicos para aliviar os síntomas da prostatite crónica e a síndrome de dor pélvica crónica;
- Acupuntura: un pequeno número de estudos suxiren un beneficio da acupuntura en comparación co placebo en pacientes con prostatite crónica;
- terapia de ondas de choque extracorpóreas: baseada no efecto de pulsos acústicos de amplitude significativa no tecido conxuntivo e óseo, amplamente utilizada no tratamento de enfermidades do sistema músculo-esquelético, utilizada recentemente en uroloxía, a súa eficacia está a ser estudada actualmente;
- Terapia conductual e apoio psicolóxico - xa que a prostatite crónica está asociada a unha calidade de vida reducida e ao desenvolvemento da depresión, estes métodos poden mellorar o estado psicolóxico do paciente e axudar a aliviar algúns síntomas da enfermidade.
Vale a pena mencionar por separadoprostatite crónica asintomática (asintomática).. O diagnóstico adoita facerse en función dos resultados dun informe histolóxico - despois dunha biopsia da próstata ou despois do tratamento cirúrxico da próstata. A frecuencia de detección de inflamación no tecido prostático varía entre o 44% (na biopsia de próstata) e o 98-100% (tras o tratamento cirúrxico da próstata). Os científicos suxeriron que os cambios inflamatorios identificados deste xeito non son máis que unha característica fisiolóxica relacionada coa idade. Ninguén diagnostica especificamente esta categoría de prostatite; é unha especie de descubrimento accidental. Non require tratamento e non require ningunha acción adicional por parte do médico ou do paciente.
Como se trata a prostatite crónica nunha clínica especializada?
Nos últimos 10 anos publicáronse 47 monografías e defenderonse no noso país 64 teses de mestrado e doutoramento sobre o tema da prostatite. Sen esquecer as diversas publicacións "populares" nas que se describen en detalle as causas, o diagnóstico e varios métodos de tratamento da enfermidade. Que significa isto? O feito de que o tema da prostatite suscita moitas preguntas, e algunhas, por desgraza, son aínda non está claro Hai unha resposta. Hai unha serie de medicamentos modernos cuxa eficacia foi comprobada. Non obstante, o número de pacientes diagnosticados con prostatite crónica non está a diminuír.
É por iso que os urólogos intentan obter unha imaxe o máis completa posible cando diagnostican e tratan a prostatite. Cuestionan ao paciente en detalle sobre os signos e síntomas, estudan os resultados de exames previos e prestan atención non só aos signos clínicos da enfermidade, senón tamén a outros aspectos da saúde, incluído o estado neurolóxico e psicolóxico do paciente, xa que este pode provocar a aparición de manifestacións características causar. Ao mesmo tempo, non se requiren probas e estudos innecesarios.